غزل‌ها

می رانمت چو مهتاب

زیبا ترین حضوری از عشق در من ای دوست 

عشقی که آتشم زد در ماه بهمن ای دوست 

راهم زدی و آهم در سینه ی شب افروخت 

گم شد ستاره من در روز روشن ای دوست 

یکدم نمی توانم بی صحبت تو دم رد 

افکندی ام چو قمری طوقی به گردن ای دوست 

جادوی آفتابی همخون دختر تاک 

پرکن پیاله ام را مردی بیفکن ای دوست 

از چله ی کمان قد کمانی ما 

تیری توان نشاندن بر چشم دشمن ای دوست 

می رانمت چو مهتاب بر موج آب دیده 

دارم در آرزویت دریا به دامن ای دوست 

نی پایبند شهرم نی گوشه گیر صحرا 

زین بیشتر چه خواهی از جان شیون ای دوست