غزل‌ها

غمباد هزار ساله

باد آمد و برد واژه ها را از دفتر آبدیده ی ما 

دیگر به سکوت شب نپیچد بوی غزل از جریده ی ما 

فریاد سکوتمان بلندست در پچ پچ دیر ساله ی دشت 

اسطوره ی ضجه های تلخست تاریخ ستمکشیده ی ما 

آنسوی تبسّم صبوری پژواک شکستن دل ماست 

خشمی که هنوز پا فشرده است در مشت زبان بریده ی ما 

آشفتگی درون ما را دریا نکند به قصه باور 

آشوب جزیره های خونست جاری به خلیج دیده ی ما 

پای آبله آمد از ره دور چاووش نسیم گل دریغا 

پرورده ی سیمِ خار دارست آزادی نو رسیده ی ما 

اشکی به مزار ما نیفشاند با آنکه هوای گریه اش بود 

در حیرتم آسمان چه خواهد از جان به لب رسیده ی ما 

آنگونه بخواب بویناکیم کآلوده ی ماست جامه ی خاک 

ترسم تن لحظه ها بپوسد در سایه ی آرمیده ی ما 

تا قمری سوگوار جنگل در حسرت نوحه ای بموید 

غمباد هزار ساله گل کرد در حنجره ی سپیده ی ما 

مهتاب هنوز غصه میخورد از خواب دریچه که یک شب 

باد آمد و برد واژه ها را از دفتر آبدیده ی ما ...