اشعار آزاد نیمایی

خویشی

جریانی دارم در تو

چون در شیار

بذر

تو مرا

می رویانی

و من ترا

به سبزی

تن می پوشانم

اشعار آزاد نیمایی

جهان و انسان

برکه ایست

جهان

با موجاب های زیبایش

کودکی ست

انسان

با سنگ ریزه هایش

آه ...

تصویرِ چه بسیار گردابی

فراچنگ من است

نمی گذارد این

بی دین

این

زمین ...

اشعار آزاد نیمایی

پایانه

بنویس:

بر سنگی که خاکش خواهد خورد

بر خاکی که بادش خواهد برد:

انسان

واقعیت واپسینِ آغاز است

در پایانه ی راهی

که از رفتن

باز می ایستد

اشعار آزاد نیمایی

صبوری

سرشاری

از ترانه ی دیدار

خیابان کوچک است

دنیا کوچک است

دلتنگی ات

بزرگ تر از همشهریانست

می دانم.

توقّف کن

چراغ سرِ چهارراه

قرمز است ...

اشعار آزاد نیمایی

شیار

چیزی درونم را

وانمی گذارد

گندمم گویی

گرسنه ی خاک های خیال

فروافتاده

از منقاری سرخ

در شیار این شور ...

به گاهی که

خاموش می اندیشم

به انسان

غریبه نیستم

با هیچ کجای این

جهان

اشعار آزاد نیمایی

سرشاری

عشق تو

فصل نمی شناسد

چرا مأیوس بمیرد

خرسند تو

در باغ های بی گُل

پروانه

می نشیند

بر لبخند تو.

اشعار آزاد نیمایی

دورتر از خویش

چه می کنی

در چنبر پرچانگی ها

چون واژگانی شنیده

می درنگی بی شتاب

می شتابی بی درنگ

نمی گریزی

در هجرانی تشویش

در التقاطی ناموزن

خراشیدنت را

خروش می نمایانی

دورتر از خویش

بیندیش

عمقی نخواهی داشت

در نزدیکی های خویش ...

اشعار آزاد نیمایی

تاسیان

به خانه می رسم.

پای اجاقی نیم سوز

به لحظه های رفتنت

می اندیشم

آه ...

چه سردم می کند

این آتش

تاسیان واژه ایست محلی در لهجه ی گیلک

و آن به حالتی اطلاق می شود که انسان بی همدمِ دلخواهش لحظه های دغدغه انگیزی را سپری می کند.

اشعار آزاد نیمایی

آنک

سهمی از ستاره

وهمی از ماهت داده اند

هر چند

چشمان سیاهت داده اند ...

آنک: مرکّب از آن و ک

به تفألی از حضرت حافظ خواستار نام دخترانه ای شدم

خواجه فرمودند:

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد

بنده ی طلعت آن باش که آنی دارد

با ارادت آن را که به معنی جوهره و محتوای وجودی هر کس است برداشته

کاف تحبیب به آن افزودم و شد آنک ... که دخترکم نامدار شود.

اشعار آزاد نیمایی

آبادی

برگرد

با تنهایی ات

کجا می گریزی؟

برگرد.

گیسوانت را

در بادهایم

رها کن

در من فرشتگانی ست

با چشمانی ابریشمین

پروانه هایم را کودکی باش

با خال های سرخی

بر سیب

برگرد

با تنهایی ات

کجا می گریزی؟

برگرد

من آبادیِ توأم ...

اشعار آزاد نیمایی

تفسیر

زیبایی دیدنی نیست

زیبایی سرودنی ست

چشم می بندم

نامی نیست

نشانی نیست

تنها تویی

با گُلدان هایت

با ترانه هایت

و زمینی که مجمرِ کولیانست

بر گردِ سرت

اشعار آزاد نیمایی

چیزی بگو

می جویمت

در تکانِ تنهایی

گوش می سپارم

به شُد آیندِ درختان

سپید می نالند و

سبز

می مویند.

لابلای علف ها

در نیزار بارانت

می جویم

با چراغ هایی که از چشمانم

گرفته ای

چیزی بگو

پنهان مشو در صدایت

تا دیده شوی

اشعار آزاد نیمایی

ماهیگیران

بر ساقه ی تابستانی رود

ماهیگیران

شکوفه های خونیِ آبند

با قلّابی

در آفتاب

اشعار آزاد نیمایی

روستای آدمی

یکریز می کوبد.

چه می سراید

این دارکوب پیر

در گاوچرِ غروب

نگاهش

مادیانی یله است

پنداری

توکای جوان امّا

چنین نمی انگارد

با سرودش

سازها شهری شده اند

سوزها جهانی

آه ...

روستای آدمی

روستای بزرگ تر از قصّه های بومی

قصّه های بومی زمین

اشعار آزاد نیمایی

ای عشق

می بینی

به قدر یک دریچه

زنده ای

به اندازه ی یک بوسه

هنوزا

در آشپزخانه

توت فرنگی

مربّا می کنی

ای عشق

اشعار آزاد نیمایی

پهلو تهی مکن

می بویمت

چون لاله ای که در کنارم

آتش گرفته است

کنارم بنشین

پهلو تهی مکن

که فردا

بی تکیه گاه درگذرم

از تو ...

اشعار آزاد نیمایی

میوه ی بی برگی خاک

در اندوه خاموشی آن قمری کوکوزن

زنده یاد مهدی اخوان ثالث م.امید

آه...

آن شوریده رنگ پیر

چنگی اوقات غافلگیر

بی که خورشیدش

بتاباند

به شیرین تابه ی لاله

یا نه

بارانش

فرو شوید لب از

خشخاش تبخاله

در بدخشان صبوری

پاره لعلی بود

سنگ زیرینی اگر نه

آتش آوارگی را

طُرفه نعلی بود

غنچه

غنچه

باغ را

خونین دهان خندید

بادهانِ زخم

خوشتر می توان خندید

گل همان خندید و

ما

زیباترش دیدیم

گر چه رنگ آمیز

در پائیز

خنده های آخرش دیدیم...

مرگ چیزی نیست

آری گفت

روزی

آن اهورا زاده ی بی مرگ

گفت: پنداری که می راند

به رود باد

کاهنی

در قایقی از برگ

هر دو پی سوز نگاهش

نذر شعر و

روشنایی بود

با لبش زرتشت

نیما واره می فرمود:

پشت چیناب پگاه سایه خواهی ها

خواب زرد خیزران خسته از رفتار

لحظه ی پژمردن موج است

لحظه ی پرپر زدن

در خلوت آبی ترین آواز ماهی ها

گفت:

چشمش پر تبسّم بود

در افقهای سفر

آینده اش

گُم بود

مرگ چیزی نیست

شیهه ی اسب سیاهی می تواند باشد

این نفرینی آدم

شیهه ی اسب سیاهی

پشت ابرستان بادآباد آها

دَم

گفت: پنداری

خودآن آه و

خود آن دم بود

هر چه بود آن بی طپش نبض گل احساس

آدم بود

عشق ورز مهربانی های

عالم بود

گفت: تأکیدش به شبنم بود

گردش آهی است

از سویی

که خواهد بردنش

پرواز مشتی قاصدک

سویی

یا بخالی درّه ای

مرغی برآرد وای

یا بوفی کشد

غویی

بی که تصویری توانی دید

در آئینه ی تدلیس

با تو گوید ناخبر

وامانده سنگی:

هیس

تو بگردانی سری

پایان پذیرد رنج

خالی از تو

پرسشی ماند

به نطع خاکی شطرنج

.....

لیک شاعر

زاده ی بی مرگی خاک است

تلخ یا شیرین

میوه ی بی برگی خاک است...

اشعار آزاد نیمایی

از جنگل های ماسال

باد می توفد

و سپیده دمان

دورتر می ماند

از برودت این بن بست.

چهارپایانی می روند و

شبانی نمی آید

خشنود نیستم

از ناگهانی سفر اشک

دامن

به دامن

در می غلتم

دور از دست

کوهی که دورتر از

غرور گیاهی اش

ایستاده

به اکنون

پهلوانی است مرده

دیگر

پهلوانی مرده

که بارانها را

آوازیست بیهوده

با دهانش

یخپاره ایست

این سرد سال .

به دریا گذاری

پُر نم

می رانم

انگار ...

تنه ی قایقم را

از جنگلهای ماسال

تراشیده اند

اشعار آزاد نیمایی

سهیل سیب های زمین

به: بیژن جان نجدی (شاعر زلالی های هنوز)

در جگن زاران آفتاب

عروسکی

شناور بر حافظه ی آبهاست

عروسکی بلور آجین

ماهی رفتار

گیاهگونه

با دهانی پُر شکوفه

از غوغای بامدادی گنجشک

شبنم هر کجای بهاران

مهره ی گهواره ی اوست

علف را

نرم می ماند

رگانش

چشمانش

سهیل سیب های زمین است آیا؟

مشتهای معصومش

پیله ی توت زاران ابریشمین است

آیا

آرام می گیرد جهان

به گاهی که

چشم می بندد

آسمان را

دیر ماهیست

خورشید

بر حافظه ی آبها

شناور می راند

تا آن عروسک با کودکان زمینش

پهلو گیرد ...

اشعار آزاد نیمایی

انزلی

جریان دارد رود

جریان دارد خون

سرخ و آبی

در تلاقی یک بامداد

آرامشی عمیق را

به دریا ریخته اند

انزلی

زیبائی اش را

باز می تاباند

در شرجی آئینه ای که

نگاه توست

قایق ها

آدم ها

واسکله ی لمیده به پهلو ...

اشعار آزاد نیمایی

در بادهای اکنون

از تو

بر جای مانده ام

سایه وار

بر چیناب غبار

خلوتم

قرق تابستانی یادهاست

با سوف بوته های زیتونی

و آبزیانی

خشک منقار

آنی

فروریخته

بر همینم

بالی از پرندگان زمینم

بلدرچینم

گندمزاران از پیش سوخته را

بلدرچینم

آشیانه ام

بر شانه ی سراب

می لرزد

شیهه می کشند

اسبهای بد عنان هنوز

یکروز

بر درختی که پریشان است

در بادهای اکنون

کبوتری

از عشق

می بالید

خزانی را

بال در بال سفر

شراع شوق

برافراشت

در تلاطم آفتابی کف آلود

بادهای اکنون را

وزیدن در گرفت

شاخه ی افسوس

سری جنبانید

ومن

از تو

بر جای مانده ام

سایه وار

برچیناب غبار

اشعار آزاد نیمایی

طرح

کمانه کرد گلوله

دلم

به

خاک

افتاد.

پرنده؟

آه نه

مُشت پری

رها در باد ...

اشعار آزاد نیمایی

آری

با فرزند برومندم

حامد

برگِ یله

بر شاخه واری که

منم

پُر باد مباش

آنگونه که خیزران برگی

درتاراب

دشت از تو

پایکوب نشاطی نیست

برمی آیی

چون سواری

می نشینی

چون غباری

می گذری

چون باد ...

آری

اشعار آزاد نیمایی

رودبار ۶۹

رود

بی محتوای آبی عشق

کوه

بی خنده های کبک جنون

دشتهای شکسته باد به دست

بی علف

درّه های آتشگون.

بی که سنجد ترانه بار بلوغ

بی که بیدی تجسّمِ مجنون

اشک جوشیده از شکاف درون

آه ...در بیشه

سروِ ناموزون

زیر آوار هول همسر من

حامدم... آی... کاوه ام

دامون

خانه خواب غریبه در جنگل

سقف

تابوت کشتگان ستون

آنکم

دختر قصیده ی نذر

تازه تر شعر ضجه را

مضمون

بی تکان طناب

جامه ی صبر

بغض در چشمها

کفِ صابون

دردها

یکدهن کبودآواز

زخمها

کاسه گیر چشمه ی خون

در دهان من

آه...این اوقات

تلخ چون خونِ نارس زیتون

رباعیات

عوعوی سگان

بــر خواستـنت تکــان آب از آبـست          دریـای تــن آسوده هــمان مردابـست

پشـت سر دوسـت , یاوه سر دادن خصم          عـوعـوی سگان هـرزه در مهـتابـست

رباعیات

با اینهمه

بر شاخ بهار لانه ای دارم خشک          هنگام گل آشیانه ای دارم خشک

با اینهمه کشت آرزویم سبز است              می رویم اگر چه دانه ای دارم خشک

رباعیات

نه

در سیطره ی ستم بر آشفتی: نه          با سرخی خون خویش دُر سفتی: نه

بستند به دار شب ترا چون گل سرخ          فریاد به تیرگی زدی گفتی: نه

رباعیات

گندم گندم

بذری به شیار خاک صحرا شد گم          جویان چو ستاره اش به شبها مردم

چون خنده ی خوشه بر لب ساقه شکفت          گنجشک سحر سرود :گندم گندم...

رباعیات

ققنوس دگر

تا در نرسد شبی به کابوس دگر          پیراهن شعله گشت فانوس دگر

این طرفه نگر که زیر خاکستر ماه          در بیضه ی آتش است ققنوس دگر

رباعیات

جرعه ای از تو

برقی زد و تشنگی به باران پیوست          عشق از همه سو به جویباران پیوست

خورشید برآب جرعه ای از تو نوشت                  دریا به شمار بی قراران پیوست

رباعیات

بر قله ی عاشقی

در شیشه ی شبنم آفتابت نکنند          می تابی و آئینه حسابت نکنند

تا سینه برازنده ی زخمی نکنی          بر قله ی عاشقی عقابت نکنند

رباعیات

از دو شاخه انگشت

زخم دو هزار سالگی بر پشتش          بغض شب دیر ساله ای در مشتش

اِستاده در استوای فریاد زمین                     خون می چکد از دو شاخه ی انگشتش

دو بیتی ها

تنها شدن دریچه

آزاده به ترک خود شتابی دارد          چون ذرّه هوای آفتابی دارد

تنها شدن دریچه بیهوده که نیست          این خانه حسابی و کتابی دارد

دو بیتی ها

ترا ساحل اگر

مرا چون قطره دریا در دلستی          به دریا نسبت دل باطلستی

ترا ساحل اگر کام نهنگ است          مرا کام نهنگان ساحلستی

دو بیتی ها

به اهل ساحل

رها کن خانه را از خاک بنویس          به مردان از دل بی باک بنویس

قلم در هر دو چشمانم فرو بر           به اهل ساحل از کولاک بنویس

دو بیتی ها

چه پنهان دارم

زبان شمشیر دشمن افکنم شد          ز بی باکی کفن پیراهنم شد

چه پنهان دارم احوال دلم را          دهن زخم نمایان تنم شد

دو بیتی ها

از آن در شعر

سر شکم همچو آب روشن استی          غم ناشسته رویان با من استی

به دوش ناله دارم بار خاطر            از آن در شعر نامم شیون استی

دو بیتی ها

صلایت می زنم

کمر می بندم از نازک نی خویش           صلایت می زنم با هی هی خویش

بیابان دلم را وسعتی هست             چرا در کعبه می گردی پی خویش

دوبیتی ها

سبکباری

سبکباری تجرّد مشربم کرد           وداع آرزو لامذهبم کرد

صبور افتاده ی خاکم که خارا              خموشی را گدائی از لبم کرد